Passie voor het karpervissen; Hoe het allemaal begon

Ingezonden door Hains Mous

Hieronder lezen we hoe de visserij bij Hains tot stand kwam en wat zijn drijfveren en denkwijzen zijn over zijn visserij nu.

Hallo allemaal en welkom bij mijn verhaal. Zolang ik mij kan herinneren heeft het vissen mij altijd geïnteresseerd. Het heeft mij door de moeilijkste periodes in mijn leven geholpen. De vriend die er altijd voor mij was. Of het nu midden in de nacht was of vroeg in de morgen, mijn hengel stond altijd voor me klaar.

Mijn vader nam mij vroeger als klein mannetje mee naar de waterkant. Heel wat dagen hebben wij samen doorgebracht. Op zoek naar vis. Toen ik ouder werd en mijn vader ziek werd, ging ik alleen op pad. Dit was wennen en heel anders dan met z’n tweeën, maar de natuur en de rust bleef hetzelfde. Mijn verslaving aan de natuur en het water werd steeds groter. Ik liet school wel eens aan mij voorbij gaan om te gaan vissen. Het snoekvissen ging mij op een bepaald moment vervelen. Er brak toen een periode aan waarin ik mezelf niet meer kon motiveren om te gaan vissen. Dit duurde al met al zo’n drie jaar. Ik raakte geen hengel meer aan en missen deed ik het ook niet. Als ik naar deze periode terugkijk, is dit eigenlijk heel gek en een groot contrast: van altijd bij het water naar nooit meer langs de waterkant.

Na drie jaar hengelstilte kwam het moment voor een nieuwe start. Een kennis attendeerde mij op mijn vroegere passie. We raakten in gesprek en hij nam mij mee naar de forelvijver. Na de eerste aanbeet begon het weer te kriebelen. Wij vingen die dag zeventien forellen. Dat vergeet ik nooit weer! In het jaar daarna heb ik zo’n beetje alle forelvijvers in het noorden wel gezien en toen… sloeg de verveling weer toe. Ik vroeg mezelf af wat de uitdaging was van deze visserij. Dezelfde kennis had verhalen gehoord over een vijver waarin karpers zwommen en hij vroeg ik daar een keer met hem wilde gaan vissen. Ik dacht eigenlijk dat karpervissen iets was voor rijke of luie mensen, maar ik gaf het een kans en ging met mijn kennis mee karpervissen. Je weet het immers maar nooit…

De eerste keer op karper! Ik had me voorbereid door wat informatie in te winnen en toen zijn we op pad gegaan. Eigenwijs als ik ben, had ik mijn feederhengels mee. Ik wist immers niet hoe sterk een karper zou kunnen zijn. Een boilie aan de hengel en gaan. We waagden een gokje over hoeveel we zouden gaan vangen. Het bleek nog niet zo makkelijk te zijn om een karper te vangen. De uren verstreken en het bleef stil. Ik werd met mijn ongeduldigheid geconfronteerd. Door de verveling ging ik ouwehoeren. Hengel eruit, hengel erin. Ik dacht nog: dit is veel te passief voor mij. Toen zag ik belletjes in het water en besloot snel mijn hengel binnen te draaien. Toen ik de hengel opnieuw wilde ingooien, kroop er een naaktslak voorbij. Ik grapte nog dat ik met die naaktslak vast wat zou vangen. Mijn kennis daagde me uit. Ik knoopte het dier aan de haak en gooide de hengel in het water. Nog geen vijf minuten later vloog mijn hengel ervandoor. Letterlijk, want een rodpod had ik natuurlijk nog niet.

Dit was het begin van een compleet nieuw tijdperk voor mij. De adrenaline gierde door mijn lijf. Ik kon mijn hengel nog net grijpen voor hij in het water zou glijden. De dril kon beginnen. Al snel kwam ik tot de conclusie dat mijn feederhengel wat aan de lichte kant was, maar vangen zou ik hem wel. Het duurde echter 45 minuten voor de vis over het netkoord gleed. Ik was kapot, maar mijn eerste karper was een feit! Het bleekt een graskarper te zijn van een dikke meter en twaalf kilo. Een nieuwe verslaving was geboren!

Twee dagen na mijn eerste vis stond ik bij de plaatselijke hengelsportwinkel op de stoep en kocht een karperset voor beginners. Vol goede moed ging ik richting de waterkant met mijn visspullen. Ik weet nog goed dat ik dacht dat er niks meer mis kon gaan. Ik was er klaar voor! Niks bleek minder waar, want ik ving he-le-maal niks. Ik snapte er niks van. Hoe kon dit gebeuren? Vooral nu ik het juiste materiaal had aangeschaft. Ik ontmoette een visser. Ik vroeg hem om raad. Hij vertelde mij dat ik het zelf moest gaan ontdekken. Ontdekken? Hoe dan? Ik ving immers niks. De beste man adviseerde mij naar het water te gaan zonder hengels. Zonder hengels? Ja. Kijken naar wat er gebeurt in het water en letten op beweging en bellen. Ik volgde zijn advies op en zat uren langs de waterkant te kijken. Op sommige plekken voerde ik en al snel ontdekte ik hier en daar wat actie. Ik dacht te begrijpen wat de visser bedoeld had.

Daarmee werd mijn vooroordeel van tafel geveegd. Passief werd actief, want met stilzitten ving ik niks. Mijn gedachtegang was dat ik de boel moest ingooien en wachten, maar niks bleek minder waar, want waarom zou de vis mijn aas zoeken? Die vis moest verleid worden mijn aas te gaan eten. Dit vormde een nieuwe uitdaging en er ging een wereld voor mij open. Actief op zoek naar de vis. Ik vroeg mijzelf voortdurend af waar de vissen zouden zwemmen. Toen ik dit begon te begrijpen, begon ik zo nu en dan wat te vangen. Ik was zo blij als een kind en dacht dat ik het doorhad. Toen ik later dezelfde visser weer tegen kwam en hem vertelde van mijn successen was hij bijna net zo blij als ik. Hij gaf mij toen één groot advies: ga eens op makkelijkere wateren vissen. Ik wist niet dat deze bestonden. Ik had nog nooit gehoord van zwaar dressuurwater.

Op jacht naar makkelijkere wateren! Het leek wel of er nergens karper zat, want ik kon ze niet vinden, maar ik wist niet dat karpers in de winter moeilijk te vinden zijn. Het werd voorjaar. Pas toen ging ik de karpers vinden én vangen.

Inmiddels zijn we tien jaar verder. Als ik vertel dat karpervissen mijn grote passie is, krijg ik vaak de vraag wat ik daar leuk aan vind. Een beetje langs de waterkant zitten wachten tot een vis mijn aas vindt. Een heel herkenbare gedachte. Zo dacht ik vroeger ook. Als iemand dit tegen mij zegt, nodig ik ze uit een keer met mij mee te gaan om te ervaren hoe het is om te karpervissen. Mensen kijken er dan eigenlijk altijd vanop hoe weinig men eigenlijk in een stoel zit te wachten en dat je zó kan genieten van de natuur. Het zijn de kleine dingen die het doen.

Ik kan er nog uren over schrijven, maar dat bewaar ik voor een volgende keer. Ik zal dan wat dieper op mijn visserij ingaan. Ik hoop dat jullie het leuk vonden om een stukje van mijn beleving van de visserij te lezen.